Weet je wat ik zo mooi vind aan deze bocht?’ vraagt mijn lief. We wandelen door een bos in Bourgondië, de zon schijnt, de herfstkleuren zijn adembenemend, en ik zeg dat ik niet weet wat hij zo mooi vindt aan die bocht in ons pad door het bos. ‘Dat je niet meer kunt zien hoe het pad verder gaat’, zegt mijn lief.
Op zo’n moment denk ik dus onmiddellijk aan
improviseren. Want precies dat is ook de schoonheid van improviseren: dat je begint aan iets, en niet weet hoe het verder gaat. Dat is spannend. Dat is heerlijk. Dat is opwindend. Precies dat is de ‘thrill’ van improviseren.
Tenminste, als je op de goede ‘improvisatiegolflengte’ zit. Als je op een golflengte zit van experimenteren, uitproberen en genieten. Als je hoofd leeg is als een blanco vel papier, en als dat je niet beangstigt, maar juist blij maakt. Als je vol vertrouwen kunt zijn dat er altijd creatieve ideeën zullen komen. Gewoon, omdat je een mens bent, en omdat er creativiteit leeft in ieder mens, dus ook in jou. Als je geleerd of ervaren hebt, hoe je altijd de weg kunt vinden naar de bron van je eigen creativiteit.
Misschien heb je zin om even naar dit filmpje te kijken. De Cubaanse jazzpianist Ramón Valle en ik spelen een improvisatie op mijn compositie ‘Just a stroll in the morning’ (tijdens de presentatie van mijn boek VRIJ SPEL). Ik vond het geweldig om dit samen met Ramón te doen: hij is een van mijn grote helden, ik vind hem een van de swingendste en origineelste pianisten van dit moment, hij is bekend over de hele wereld, en wat kan hij ontzettend snel spelen! Tegelijkertijd vond ik het ook best spannend. Om bij mezelf te blijven als hij een van zijn onnavolgbare acties onderneemt, om me niet te laten overdonderen, met zo’n kanjer naast mij!
En dan verschijnt er, tegen het einde van onze improvisatie, opeens een ‘bocht in ons pad’. Opeens gaat onze improvisatie een kant op die geen van ons tweeën had kunnen voorzien. We belanden in een soort sprookjesachtige klankwereld. Voor mij is dit laatste deel, deze bocht in ons pad, het mooiste deel van onze improvisatie. Juist omdat we ons op onbekend terrein begeven. Omdat de muziek zelf ons ergens brengt waar we nooit eerder waren. Omdat we niet meer konden vermoeden of horen ‘hoe het pad verder zou gaan…’
Ik wens je een muzikaal pad toe met vele mooie bochten!
En als je ooit hulp kunt gebruiken onderweg: je bent van harte welkom.